Fronte a diversas situacións que xorden a cotío na nosa vida real é moi común que entremos nun estado de malhumor, carraxe, xenreira, e todo tipo de estados de ánimo e actitudes que dende hai pouco tempo concibo coma unha “viaxe ao lado escuro”. Quero aclarar xa de primeiras que con isto non estou a facer ningún tipo de referencia nin alusión friki, pois non son tan fervente seguidor das sagas cinematográficas de ciencia ficción.
Intento afrontar a vida dende un punto de vista en positivo, o único que creo que poida levar a algures. Pero de vez en cando é preciso acudir a dar unha volta ao lado escuro. Todavía non afondei abondo nesta teoría como para dicirvos cómo se chega, se é un encerro nun mesmo, un descenso ao interior dos nosos malos pensamentos ou unha realidade paralela na que son eses malos pensamentos os que saen e se apoderan da nosa realidade inundándoo todo. O caso é que de cando en vez toca visita, e como non se cumpra a seguinte vez será peor. É case coma esas visitas para saudar e tomar algo rápido, como botes moito tempo sen ir arríscaste a que na seguinte non saias dalí en toda a tarde ou ata que se fai noite. O lado escuro non se pode destruír, pódese aplazar pero acumúlase para a seguinte vez. É por iso que cómpre acudir puntual á cita.
Para min o lado escuro é un lugar de paso, e intento permanecer nel o mínimo posible, dende un rato ata unhas horas, o que dure o cabreo. Por fortuna sempre é algo rápido, intenso, pero soe ser unha veloz viaxe de ida e volta, sen traer nada de recordo. Pero hai xente que o toma con máis calma, e permanece como quen non quere a cousa, vítima de sentimentos que perduran máis no tempo, como as envexas, a xenreira, e outros dese tipo. Son outro tipo de viaxes, ou case mellor dito unha estancia case a tempo completo a cabalo entre ambos lados.
Logo de reflexionar algo sobre isto, parece que as viaxes ao lado escuro son inevitables de cando en vez, pero debemos fuxir de permanecer o menos posible dentro, para non quedar atrapados no seu interior. Non coñezo a ninguén que chegase a ningures adentrándose neste lado escuro, semella que a única saída é a de recuar por onde entramos e voltar ao estado normal, en positivo que é como se constrúen as cousas.
Iván Fernández Coba 